Modele anatomiczne pełnią kluczową funkcję w edukacji klinicznej, pozwalając lekarzom, studentom medycznych kierunków oraz osobom leczonym lepiej pojąć budowę i działanie ciała człowieka. Są one używane w rozmaitych obszarach, takich jak anatomia, nauka o chorobach i diagnostyka dolegliwości. Modele te mogą być stworzono z odmiennych materiałów, takich jak polimer, materiał gumowy, materiał polimerowy lub inne tworzywa sztuczne, a ich funkcją jest jak najdokładniejsze przedstawienie naturalnej budowy człowieka. Dzięki nim można przeanalizować, jak rozwijają się dolegliwości, jakie mają konsekwencje dla organizmu oraz jakie zasady fizjologiczne i zaburzeniowe za nimi odpowiadają. Modele anatomiczne są bardzo ważnym instrumentem w edukacji i uświadamianiu chorych. Umożliwiają doktorom lepiej tłumaczyć osobom leczonym istotę ich dolegliwości, wspierając im w pojęciu procesu badawczego oraz zalecanych terapii. W przypadku trwałych dolegliwości, takich jak diabetes czy choroby tarczycy, modele anatomiczne umożliwiają ukazać poziom uszkodzenia narządów oraz konsekwencje nieleczonych schorzeń. Co więcej, modele te wspierają studentom w lepszym opanowywaniu materiału naukowego poprzez doświadczalne poznanie anatomii i mechanizmów chorobowych układu biologicznego. Modele anatomiczne dotyczące cukrzycy Cukrzyca jest chroniczną schorzeniem związaną z metabolizmem, która jest skutkiem z dysfunkcji produkcji insuliny lub zaburzonej funkcji organizmu na ten czynnik regulujący. Modele anatomiczne cukrzycy najczęściej wizualizują narząd produkujący insulinę, jako że jest ona głównym strukturą pełniącym funkcję kontrolę poziomu węglowodanów prostych we krwiobiegu. W modelach tych można zobaczyć budowę takie jak wyspy Langerhansa, czyli skupiska komórek β, wytwarzających substancję obniżającą cukier. W przypadku cukrzycy typu 1 modele mogą ukazywać uszkodzenie lub zanik komórek β, które są przyczyną deficytu hormonu insulinowego. Z kolei w cukrzycy insulinoniezależnej modele mogą pokazywać zmniejszoną wrażliwość na insulinę, a także przeciążenie trzustki, wywołujące jej postępującej niewydolności.

Niektóre modele cukrzycy ukazują również następstwa dolegliwości dla układów organizmu, takich jak mięsień sercowy, układ moczowy, struktury okulistyczne czy układ krążenia. Ilustrują, jak przewlekła hiperglikemia prowadzi do uszkodzenia małych naczyń i zaburzeń w makrokrążeniu, które są źródłem powikłań cukrzycowych, takich jak zmiany w narządzie wzroku, choroby nerek czy neuropatia cukrzycowa. Tworzone są również modele ukazujące stopę cukrzycową, która jest jednym z najpoważniejszych następstw tej dolegliwości. Dzięki tym modelom lekarze mogą lepiej tłumaczyć osobom leczonym, dlaczego odpowiednia kontrola glikemii i tryb życia mają decydujące znaczenie w prewencji negatywnych skutków cukrzycy. Modele anatomiczne cukrzycy są używane nie tylko w szkoleniach medycznych, ale również w kampaniach społecznych mających na celu zwiększenie świadomości na temat tej choroby. Dzięki nim można pokazać, jakie procesy zachodzą w ciałe w wyniku długotrwałej zaburzeń poziomu cukru i jakie strategie ochronne mogą pomóc w redukcji ryzyka pojawienia się negatywnych skutków. Modele anatomiczne tarczycy Gruczoł tarczowy to narząd wydzielniczy zajmujący się wytwarzanie hormonów regulujących przemianę materii, takich jak hormon T4 i trójjodotyronina (T3). Dysfunkcje pracy gruczołu tarczowego mogą skutkować wielu chorób, takich jak hipertyreoza, zbyt mała aktywność tarczycy, choroba Hashimoto czy nadczynność tarczycy o podłożu autoimmunologicznym. Modele anatomiczne tarczycy obrazują budowę tego gruczołu, w tym jego płaty boczne, cieśń, a także ukrwienie i kontrolę nerwową. Modele anatomiczne tarczycy mogą również pokazywać patologie, takie jak rozrost gruczołu tarczowego w wyniku wola, guzki tarczycy czy zmiany nowotworowe. W przypadku hipotyreozy modele mogą prezentować zanik tkanki tarczycy i spowolnioną pracę jego komórek, podczas gdy w hipertyreozie mogą obrazować przerost tkanek oraz zwiększone unaczynienie. Modele te mogą także wizualizować wpływ chorób o podłożu immunologicznym, takich jak przewlekłe zapalenie tarczycy, w której system immunologiczny uszkadza komórki tarczycy, skutkując ich degeneracji. Modele anatomiczne tarczycy są szczególnie przydatne w diagnostyce i informowaniu osób leczonych, ponieważ pozwalają lepiej pojąć mechanizmy powstawania różnych schorzeń tarczycy oraz ich konsekwencje dla organizmu. W medycynie specjaliści chorób hormonalnych często wykorzystują takie modele do przedstawiania osobom z zaburzeniami tarczycy, jak pracuje ten organ, jakie są symptomy zaburzeń tarczycy oraz jakie strategie terapeutyczne mogą być stosowane.